living la vida loca

Nou, en of het leven zwaar is. Na een veel bewogen werkweek waren we vrijdag echt aan weekend toe (ja, maar nu ECHT). ’s Middags hadden we vrij genomen en onze tas gepakt. Inhoud van deze; een zwembroek, handdoek, een paar T-shirts en slippers, een weekendje Finca stond op het programma, dus relaxen! Rond half 4 vertrokken wat volgens Colombiaanse maatstaven behoorlijk snel was. Met 2 auto’s en 7 personen gingen we op pad. De rit zou ongeveer drie uur duren maar voordat we de stad uit waren, waren we al snel 2 uur verder door Bogota’s drukke verkeer. Maar toen zaten we toch echt op de bergpas. Voor vertrek hadden will en ik nog even aguardiente en cerveza ingeslagen, zodat we daar in ieder geval direct wat voor handen hadden. Zijn we nog niet halverwege, krijg ik een telefoontje van de heer Veldman himself, hadden ze een hele fles alweer weggewerkt…. dat beloofde al een gek weekend te worden.

Girardot, de plaats van de Finca, ligt op 280 meter hoogte. Bogota ligt op ongeveer 2800 meter dus een daling van 2500 meter moest worden afgelegd. Iedere meter werd het iets warmer en de raampjes van de auto gingen steeds verder open. Vlak voor aankomst boodschappen gedaan voor het hele weekend waaronder veel aguardiente en vodka. Daarna rond half 9 stapten we eindelijk de Finca binnen. De lange broek werd ingewisseld voor een korte en het T-shirt ging uit. Even rondkijken bleek dat dit Centerparcs in het kwadraat was. Superruim opgezet aan een te mooi meer tussen palmen en andere tropische bomen, we keken onze ogen uit, waaauuww. Het leek wel dat het een gigantisch stuk jungle was, waarin ze een gigapark van 1000 finca’s hebben aangelegd. En waar bij centerparcs er dan op een stukje grond 10 huisjes staan, staat er hier een, geschikt voor 14 personen met zwembad en alles wat je maar wenst. Bier, Vodka en Aquardiente pakken/flessen deden veelvuldig de ronde, de muziek ging luider en ook in het water werd er gedanst en gedronken, een grote poolparty dus. En wij heerlijk meeblearen met de Spaanse muziek, wat als maar beter ging;). Passaaaa me la botella, para voy a beber en nombre ella!!!
William en ik vonden het toen eigenlijk wel goed idee om het meer uit te proberen. Van het zwembad zag het er echt super uit. Dus vlak voor onze run naar het meer werd toch even gevraagd wat wij van plan waren. Noooooo, dat konden we niet doen, het meer was heel modderig maar dat was op zich niet het grootste probleem, want er zaten ook krokodillen in. Slik….even niet aan gedacht dat we ons midden in de tropen bevonden….Plons en we lagen weer in het zwembad. Rond elf uur ’s avonds gaf de hemel ons heerlijk verkoelende douche, me superdikke waterdruppels welke er steeds meer werden. Maar gelukkig lagen wij al heerlijk nat in het zwembad, en ging het feest nog lekker even door tot in de vroege uurtjes waarna iedereen het bed opzocht.

De volgende dag zagen we ons weekend al in het water vallen aangezien het de hele nacht keihard regende, maar om half 10 ’s ochtends werden we toch beloond waarvoor we gekomen waren, namelijk een helder blauwe hemel (I love this climate). Ook zagen we toen de prachtige ligging met daglicht. Vogeltjes in allerlei kleuren, leguanen van 1 meter kropen vredig over het gras en de raarste beestjes bewogen zich tussen de grassprietjes. Op de een of andere manier dacht is tegen de avond even lekker een biertje weg te drinken aan het meer op dit gras. Lekker in mn zwembroekie in avondzonnetje, biertje in de hand, heerlijk, dat maak je ja niet allerdaags mee, momentjes om te sparen en later te herinneren dacht ik zo. Nou en of ik me dit ga blijven herinneren, want dit had ik beter niet kunnen doen….. Ik zat me de dag erop toch onder de rode bultjes. Moest ik al lachen dat Emile een keer of honderd was gepakt door de muggen in Aruba tijdens onze nachtduik, William kon heerlijk genieten van mijn rug, want ik zat (zit op dit moment nog, het is al vier dagen geleden) ONDER de bultjes, geen plekje op mijn rug waar deze beestjes niet ingebeten hadden….
Verder die dag met het golfkarretje het park verkend wat net zo mooi was. Scheuren met dat ding, in de vrij van bulten af, marvelloso. Een golfkarretje heb je trouwens ook wel nodig, want het is zo groot daar, dus dit was geen overbodige luxe. Ondanks dat iedere Finca een eigen zwembad heeft is er ook nog een groot gemeenschappelijk zwembad met partycentrum en alles er op en eraan. Wel overbodige luxe dus……;). Hier scheurden William en ik vaak heen om heerlijke koude Corona’s op te halen met een paar limoentjes. Verder was het weekend heerlijk gerelaxt. Zaterdagavond arriveerden nog 4 personen die de feestvreugde verder aanvulden. Gezien het zwembad en de hoge temperatuur bij nacht was het mogelijk om hier de hele avond in te verblijven waar dus ook veelvuldig gebruik van werd gemaakt. William en ik hebben deze dag ons eindelijk staande gehouden tussen de Colombianen. Werkelijk iedereen lag onderuit, maar dit keer lieten wij zien uit welk hout wij gesneden zijn:P! Uiteindelijk droop stuk voor stuk iedereen naar de slaapkamer af en hebben we zondag onze rode kleur nog kunnen aanvullen waarna we vervolgens om half 5 weer richting hooggelegen gebied zijn vertrokken.

Kortom een heerlijk weekend ter voorbereiding op een nieuwe werkweek. Uit reacties is te lezen dat jullie het idee krijgen dat het hier één grote vakantie is, wat ook zo is, maar we zijn ook met belangrijke zaken bezig :P hier op het kantoor en voor ons afstudeeronderzoek. Maar daar willen we jullie niet mee vermoeien, dus vandaar alleen de vakantieverhalen. Wat wel een heugelijk feitje is om te vermelden is dat we onze vakantie geboekt hebben (ja, we zijn op vakantie, maar we boeken ook vakanties hier :P). Om precies te zijn verblijven we van 22 december tot en met 3 januari aan de mooie kust van Colombia in de badplaatsen Cartagena en Santa Marta. Wegens de enorme hoge prijzen van vliegtickets met kerst hebben we er voor gekozen hierop te besparen en met de bus te gaan. Dit betekent 24 uur afzien in de bus, door elkaar heen geschud worden en lijkbleek worden van de rijstijl van de buschauffeurs hier, waarover ik straks meer vertel.

Uiteindelijk was daar dan toch weer de vrijdag, waarna we weer gezellig bij hebben gepraat op z’n Nederlands in de Irish pub. Rond een uurtje of elf hebben we besloten om er een punt achter te zetten, aangezien we alweer 5 uurtjes gezellig aan de kletsklets waren en omdat we zaterdagochtend zouden vertrekken naar Villa de Leyva, een helemaal door ons zelf georganiseerde, maar weinig geplande trip (lees: kroegpraat, we gaan dat eens doen).

’s Ochtends met de taxi richting Terminal de Transport gegaan en eigenlijk kwamen we vanzelf in de juiste bus terecht. Reizen met de bus is goedkoop, uitdagend en zeker een avontuur. De spanning wordt voornamelijk versterkt door het chaotische verkeer en de slechte conditie van de wegen, waardoor je maag zich regelmatig bovenin je bevind zit ;). Verder denken de chauffeurs volgens mij dat ze in een sportwagen rijden op een of ander circuit, want het is echt racen wat ze doen, en jawel, met HOBBELS en gaten ;).
Gelukkig hadden we het overleefd en kwamen we na 3,5 uur aan in Villa de Leyva. Aangezien we niks gepland hadden moesten we dus eerst op zoek naar een slaapplaats. Na vele hostels en hotels langs te zijn gegaan die of vol of te duur waren toch eindelijk iets gevonden, bijna op de Plaza Mayor, het hoofdplein. Villa de Leyva is een dorpje waar de tijd heeft stil gestaan vanaf ongeveer 1500. Unieke witte huisjes rondom een groot plein van 120 m bij 120 m en welke een geweldige sfeer uitstralen. Die avond een beetje rondgescharreld op het plein, lekker pilsjes gedronken en waar twee Colombianen ons kwamen vergezellen met een fles rum (waar ik niet meer over ga vertellen maar je kunt alvast wel raden welke kant dat weer opging:P). Een Valenato band bracht vervolgens de stemming er helemaal in, kortom weer een geslaagde avond, met veel spaans gebrabbel, het ging estupendo. Ook dacht de Colombiaanse meid de snelste drinker te zijn op deze aardbol, wat natuurlijk even uitgetest moest worden. De verliezer zou met de broek op de enkels het plein moeten overgaan…. (ja en dat in het spaans uitgelegd, aangevuld met engels haha).
si pierdes, camines desnudo sobre la plaza……William kneep hem al, want het moest in tweetallen gebeuren, maar als snel bleek mevrouw toch geen partij te zijn voor een goed getrainde Gruningse student, haha ;). Helaas hebben onze Colombiaanse vrienden zich niet aan de afspraak gehouden, desondanks, erg lachen weer.

De zondag wilden we wat van de omgeving zien en hiervoor waren verschillende mogelijkheden waaronder taxi, quad, paard of fiets. Gekozen voor de optie cabello (paard) om op deze manier zoveel mogelijk één te zijn met de natuur (ahum, of ik vertrouw mij op een quad gewoon niet meer;)). De trip hield in, 4 uur lang met een gids te paard het landschap doorkruizen. We hebben la laguna azul aangedaan, zijn door geweldig landschappen gereden en zijn op een struisvogel farm geweest. Daar hebben we als lunch struisvogel gegeten, want als ze ons gaan pikken dan prikken wij in hen :P!!! Verder zijn we ook langs El Fosil gereden wat een skelet van opgegraven dinosauriër soort is. Dit laatste was wel een beetje saai, maar de rit te paard erheen was maravilloso!!

Terug in het dorpje was het tijd om te gaan dineren, wat we in een te mooi Mexicaans restaurant gedaan hebben , ook helemaal opgeknapt in de stijl van de 15e eeuw, heerlijk eten naast een openhaard, heel romantisch samen met William ;). Daarna hebben we ons weer gesetteld tussen de mensen op het plein. Uiteraard hadden we al weer snel contact met nieuwe colombiaantjes en die we mee namen naar een ondergrondse karaoke bar. We hadden voor vertrek al even in onze kennissenkring geïnformeerd wat “the place to be” was, dus ze stonden versteld van deze kennis vanaf onze kant (not to mention ons Spaanssprekend talent:P)haha. Deze avond met een hoog dans, drink en Spaans gebral gehalte doorgebracht. De dag ernaar na een heerlijk ontbijtje de bus genomen richting Bogota, alwaar we weer een week kunnen bijkomen, want dat is hier echt nodig. Wellicht gaan we deze week week een trip als deze plannen, want dit was zeer geslaagd en het is een investering voor onze spaanse taal:P


Hasta la Proxima vez,
Machiel