Extrema, extremisimo,el más extrema

De werkweek die volgde was een onverwacht korte. Nietsvermoedend waren we rustig aan het werk tot ineens woensdagmiddag iemand van het elektriciteitsbedrijf roet in het eten kwam gooien. Ongelooflijk maar waar, de elektriciteitsrekening was niet betaald wat dus afsluiting betekende. In eerste instantie dachten we dat zal wel meevallen maar een kwartier later waren we dan toch echt getuige van een donker kantoor. Aangezien dit Colombia is en dit minimaal 1,5 dag duurt voordat dergelijke problemen opgelost zijn betekende dit voor ons weekend (Hé wat jammer nou….:P)

Onze woensdagavond borrel konden we dus groots gaan vieren. Na een paar biertjes en een picada met garnalen, inktvis en naar onze mening wel heel erg pittige kippetjes (we hadden bijna een halve liter bier nodig om van één kippenpootje af te koelen (en we hadden er een stuk of 6), ging de fysieke toestand van William dermate snel achteruit dat een taxi naar ons appartement en uiteindelijk de bank zijn eindbestemming bleek te zijn. Later kwam ik ook in de greep van de aftakeling, want om 2 uur ‘s nachts kwam ik Zantax halen omdat ik ernstig brandend maagzuur had. De kip was in deze sterker dan ons en boven alle verwachting waren we de donderdagochtend weer op de been.

Je zou denken na zo’n avontuur dat we voorlopig niet meer aan kip wouden denken, maar niets was minder waar, we hadden juist nog een appeltje met ze te schillen! Was de kip ons iets te veel de avond ervoor, zo hebben wij donderdag even korte metten gemaakt met de kip ;). Donderdag kregen we ’s avonds na onze Spaanse les een uitgebreide presentatie over de Stork SUPERCHICKENSLAUGHTERMACHINES van haar man, Peter, die vertegenwoordiger is in Zuid-Amerika en omstreken. Dit was echt super interessant hoe die kippetjes verwerkt worden, zo snel, zo grof eigenlijk…. Tijdens de presentatie werden er Club Colombia biertjes genuttigd en dit was dus prima vol te houden. De conclusie van het verhaal was dat 12.000 kippetjes volledig te verwerken zijn per lijn per uur, gemarineerd en al (we dachten nog, als die maar niet zo stevig gekruid worden als die van de dag ervoor ;).

Waar ik het vorige verhaal afsloot met de extremen in hoogte, temperatuur en luchtvochtigheid vonden we het dit weekend tijd om deze maximaal te trotseren. Vrijdagavond stond dan ook een busreis naar Zona Cafetera gepland (8 uur lang!!). Zona Cafetera is het gebeid waar de koffie van Colombia verbouwd wordt en moest daarnaast een fantastisch mooi gebied zijn. Met wat bagage en onze hoop in bange dagen, DE Lonely Planet, zijn we op pad gegaan. Aangezien we geen verblijfplaatsen geregeld hadden bood zoals zo vaak de Lonely Planet uitkomst. Ons Spaans is inmiddels dusdanig goed dat Hotels reserveren via de telefoon geen probleem meer vormt en dit werd dus tijdens het reizen gedaan. Dus gewoon lekker onvoorbereid, “op de bonnefooi”, heerlijk :D.

De eerste nacht verbleven we in Armenia alwaar we Parque Nacional de Cafe bezocht hebben. Een koffieplantage met een themapark eraan gekoppeld. Dit park was echt super mooi om te zien, tussen de koffieplanten door struinen en het hele koffieproces zien. Je kon met een kabelbaan over de plantages dus het eerste wat we deden was met de kabellift (hijsbakkie ;)) omlaag om vervolgens het pad tussen de koffieplantages te volgen. Het gekke echter was dat we iedereen tegemoet liepen toen wij ons pad volgden. Wij hadden eerst al kant en klaren gebrande koffiebonen gezien, daarna de bessen en het drogingproces toen het ons op ging vallen dat iedereen ons tegemoet kwam lopen. En jaaa hooor, we liepen de verkeerde kant op. Het “hijsbakkie” was juist bedoelt om van beneden naar boven te gaan want het godsganze pad liep dus op een gegeven moment stijl omhoog (dusss omlaag lopen doe je dan ipv omhoog). Conclusie: We waren bekaf toen we uiteindelijk boven waren, we hadden het hele proces gevolgd, alleen dan op z’n chinees, dus andersom. Van koffie in een pak tot aan het plantje :P (desondanks, erg mooi;)).

Nadat ons exercisen in dit park vervolgden we onze weg via écht te mooie bergpassen (niet op de foto te krijgen, echter hebben we dit toch geprobeerd) richting Pereira. Hier hebben we heerlijk gegeten en zijn we uitgegaan in de Zona Rosa en wel in disco El Rodeo. Een indrukwekkende tent waar de Colombianen hun danstalent toonden zoals we nog niet gezien hadden, en ook de gekozen kleding van de dames was……. Zeer indrukwekkend ;). Rond een uurtje of half 3 het Hotel opgezocht, de volgende dag zouden we naar de Termales de Santa Rosa gaan. Dit zijn natuurlijke heetwaterbronnen, deze worden verwarmd door de vele vulkanen die in dit gebied zijn. Een busrit van een half uurtje naar Santa Rosa de Cabal zat er zo op alwaar we een jeep huurden om ons in 45 minuten naar de Termales te brengen. In tegenstelling tot de ruige rit in de jeep waren de Termales werkelijk genieten in het kwadraat. Koude watervallen en heerlijke heet water bronnen van 40 graden die door aanstromend water van 70 graden op temperatuur worden gehouden. We lagen daar heerlijk in die zwembaden, met alleen maar groen om ons heen. Een waterval op de achtergrond en dit bevond zicht midden in een vallei, waardoor we ons echt in een sprookje bevonden. Check de foto’s en je gaat erg jaloers worden! Na heerlijk te hebben gerelaxed vervolgden we onze weg naar onze volgende bestemming.

En deze halte was Manizales. De busreis was voor William een zware en voor mij een hilarische doordat een dronken (niet al te knappe) Colombiaanse meid de bus in kwam. De bus was nog maar half vol en daardoor was ik op een andere stoel gaan zitten zodat we beiden meer ruimte hadden. Ik had mijn grote backpackerstas naast me op de stoel gezet dus daar was geen plaats meer. Maargoed, deze meid kon dus ÒVERAL gaan zitten……… Hahah, je raadt hem al, die ging pal naast onze Veldman zitten en begon de opening met, “rico” (oftewel “lekker) en daar begon ze William de oren van het hoofd te vragen, ik heb me doodgelachen.

Entonces….door de hogere ligging was Manizales een tikkeltje aan de frisse kant. Hier uitgebreid gedineerd en vervolgens op tijd het bed in voor de dag die komen ging. Kwart voor 7 ging onze wekker en werden we opgehaald voor een 10 uur durende tour. We gingen de op een na hoogste berg/vulkaan in Colombia besteigen. Na 2 uur bergopwaarts gereden te hebben was het tijd voor een in onze ogen onsmakelijke ontbijt (zie foto Wiliam en je weet genoeg). Van dat tipsiche eten hier zijn we absoluut niet van gecharmeerd. Droge maïs “arrepa’s”, met wat geitenkaas en een soep… naja, niet onbeleefd zijn dus toch maar geprobeerd op te eten. We werden ook geconfronteerd met de temperatuur welke toch behoorlijk koud begon te worden (5 graden daar). Gelukkig hadden we al onze bagage bij ons dus een extra shirt was zo aangetrokken. Vanaf hier vervolgden we onze weg naar de top alwaar we na 1,5 uur arriveerden, waar we ons toch echt in een sprookjesachtig sneeuwlandschap waanden. Dubbele sokken, 4 lagen shirts en een dik vest moesten ons beschermen tegen de kou (ja winterjas hadden we niet direct aan gedacht om mee te nemen naar Colombia ;)). Met name de enorme wind die er stond maakte het extreem. Te voet gingen we in beperkt gezelschap verder nadat iemand door hoogteziekte geveld was en dus 2 personen achterbleven. 1,5 uur bergopwaarts, vol tegen de wind in met een gevoelstemperatuur van tenminste -10 (vonden wij tenminste), met een beperkte hoeveelheid zuurstof was het kort gezegd “slopend”. Op het hoogst haalbare punt,5300 meter, hebben we even genoten en wat pics gemaakt alwaar we onze weg tocht terug moesten maken. Maar het was de moeite waard, super mooi! Een kleine 2,5 uur later stonden we moe en voldaan bij de plaats van vertrek.
Alsof het dan allemaal nog niet gek en extreem genoeg was geweest stond wederom een bezoek aan een Termales op het programma, Termales de Ruiz. Even heerlijk bijkomen dachten we, echter kon deze Termale bron beter omschreven worden als een TERMINALE bron. Het water was ondraaglijk heet(en helemaal met bevroren voeten van de beklommen vulkaan)! Toch hebben William en ik er ons aan gewaagd en na tenminste 10 minuten beetje bij beetje verder het water in te zijn gezakt zaten we uiteindelijk er toch in (en na 10 minuten waren we er ook weer uit, ietsje teveel van het goede). Al met al een extreem weekend, wel is waar met minder alcohol als normaal, maar Colombia blijft ons verbazen.

Woensdag was alweer onze “breek-de-week-dag” wat we zwaar hebben uitgepakt en wat de morgen erop zwaar voor ons is uitgepakt :S…. Dan was er donderdagavond van 6 tot 12 een cyclovia. Dit houdt in dat straten afgezet worden en er een parcours van 130km in de stad autovrij is. Samen met onze Spaanse lerares en haar man een heel stuk gefietst, met nog enkele Colomibanen meer op de fiets… laten we zeggen, we waren niet de enigen ;)… 3.500.000 mensen op skeelers, te voet en op de fiets!

De vrijdag stond in het teken van de aankomst van broertjelief (Jordy) en een vriend (Martijn) vanuit Arubaaa. We hebben ze die avond direct meegenomen naar een populaire uitgaansgelegenheid en laten kennismaken met de Colombiaanse manier van uitgaan. Dit beviel ze uitermate en waren onder de indruk gezien de hoeveelheid foto’s die ze genomen hebben. Zaterdagmiddag hadden we als verrassing white water rafting (white vanwege het schuimende wilde water) georganiseerd. Na uiteindelijk op de plaats van bestemming te zijn aangekomen zijn we rond half 4 uiteindelijk in de rivier beland (ook vol hilarische momenten, vooral in de warming up). Jordy en william hadden het al eens eerder gedaan en wisten hoe dus zoiets zou gaan, althans dat dachten ze…….

De tocht begon zeer rustig en voerde ons langs mooie uitzichten. Na een tijdje vonden we het wel tijd voor actie want dit leek in de verste verte niet op rafting maar we moesten geduld hebben. Uiteindelijk hoorden we dan toch het geluid van wild water…, nog één bochtje en het zou beginnen. Nou enOF het begon! Supersteile afdalingen tussen beangstigend grote rotsen door was het resultaat. Uiteindelijk liepen we vast op een rots waardoor William overboord sloeg. Op een gegeven moment lag de boot vertikaal in het water alwaar Jordy en ik met allerlei boomwortels vastpakkende het voor elkaar hebben gekregen dat we niet kapseisden. Dit was echter een gigantische klus, omdat het water met zo’n kracht tegen de boot aan drukte! Toen we eenmaal weer de boot recht hadden gekregen hebben we William binnengehaald, die zich aan het touw van de boot een stukje verderop vastklampte. Het werd vanaf toen een stuk serieuzer in de boot en zinnen als “dit is wel heel extreem”, “dit is niet leuk meer”, “als we dit niet overleven, wie holt van mekoar ;)” werden veelvuldig gebruikt. Na dit heftige stuk was het weer een tijdje bekomen totdat we ineens het einde van het water zagen. Oftewel een “waterfall aheeeaad”! 100 meter voor de waterval werd de boot even vastgelegd, het werd stil in de boot en angst was van ieders gezicht af te lezen. Onze twee ervaren begeleiders hebben toen ons de procedure meerdere malen uitgelegd (wat nog wel lastig was voor william en mij om te vertalen, want de vocabulaire voor white water rafting gebruik je niet allerdaags…. Waar het op neer kwam: We moesten heel hard roeien richting de waterval en vlak voor de val allemaal naar het midden van de boot, “Adentro”, naar binnen en bidden voor een wonder. Wonder boven wonder bleken de goden ons gunstig gestemd waarna 20 minuten volgden van afdalingen, rotsen en overhangende boomstammen ontwijken. Dit lukte niet altijd, waardoor we vandaag de dag heel wat schrammen rijker zijn, pero lo hemos sobrevivdo (maar we hebben het overleefd), ……….we hadden bijna het einde van de rivier bereikt en er zouden geen versnellingen meer komen :D. Inmiddels werd het al donker en zagen we af en toe iets aan de zijkant van de oevers knipperen. Dit werd steeds frequenter, en wat bleek nu, honderden vuurvliegjes vergezelden ons, supermooi om te zien. Bij de eerste de beste kroeg trakteerden we ons snel op een pilsje en waren we allen weer behoorlijk spraakzaam over wat we toch in godsnaam hadden gedaan. Estupendo y muy LOCO (oftetwel, geweldig en knettergek). Conclusie was dat dit behoorlijk “professioneel” raften was of …..‘onverantwoord amateuristisch’. (mijn been en de arm van Martijn zijn behoorlijk beschadigd)

’s Avonds stond het bezoeken van twee clubs op het programma. D Lirio, een gave tent met live music moest de avond inwijden wat op zijn zachts gezegd zonder problemen lukte. Hierna bracht een taxi ons naar ChaCha een tent op de 41ste verdieping van een gebouw. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht over donker, maar lichtgevend, Bogota. De nacht goed doorgetrokken met de nodige drankjes en dansjes tot in de vroege uurtjes. Zondag was het voornamelijk bijkomen en hebben we de oude stad even bezocht. ’s Avonds hebben we bij een Arabisch restaurant gegeten, gedronken, waterpijp gerookt en 3,5 uur lang monopolie gespeeld, wat supermooi was! Martijn moest op een gegeven moment toch wel even naar de wc waarop hij de security instrueerde dat die even moest opletten dat er niet vals gespeeld werd. Wij vonden dat we wel 500 dollar extra per persoon verdiend hadden en kochten de man van de security voor 1000 pesos om, waardoor Jordy en ik traanden van het lachen. Door het lot te tarten vroegen we er natuurlijk om dat het bergafwaarts met ons ging waardoor Martijn alsnog met vlag en wimpel gewonnen had.

Dit is de laatste werkweek voor ons dit jaar en tevens de tijd om jullie een Feliz Navidad y Feliz Nuevo Año te wensen. Donderdag nacht vertrekken we met Jordy voor een weekendje naar Medellin, waarop ik en William vervolgens vakantie gaan vieren in Cartagena en Santa Marta (want dat hebben we toch wel verdiend na al dat zwoegen). Ongetwijfeld zullen we deze periode weer veel beleven en meemaken waar we jullie halverwege januari weer over zullen berichten. Tot die tijd moeten jullie het doen met dit verhaal, van bijna 4 pagina’s lang ;)


Hasta la proxima año,
Machiel