Met lood in de schoenen naar Curacao

Eindelijk daar is ie dan weer, jullie tijdverslindende leesvoer. Het duurde even maar dan heb je ook wat ;), heel wat....
Na ons wilde rafting avontuur was het de woensdag tijd voor ons om eindelijk de uitdaging aan te gaan met Raymonde om naar zijn huis in La Calela te fietsen. Jordy was er ook nog steeds en we hadden alle drie wel even zin om deze ouwe (20 jaar verschil) eruit te fietsen. Fietsen hadden we geleend en om half 4 zouden we van kantoor vertrekken. Toen Raymonde met zijn fiets verscheen waren we enigszins verbaasd over de kwaliteit van zijn uitrusting. Hij kwam namelijk compleet in tenue, een super de luxe fiets en al, terwijl ik op de fiets van mijn spaans lerares zat, jawel MET fietsmand ;)….. maar we dachten hij zal het wel nodig hebben mocht hij kans willen maken.
Na een klein stukje door de stad gecruised te hebben waren we eindelijk op het punt waar de klim kon beginnen. We merkten meteen dat het pittig zou worden en de hoogte werkte uiteraard ook niet geheel mee. Jordy die het Arubaanse leven gewend is hield het na 2x stoppen en na zo’n 600 meter voor gezien waarna hij door de chauffeur van Raymonde werd opgehaald. Wij gingen door en wilden ons uiteraard niet laten kennen, 10 km hadden we stijgend voor de boeg. Zuurstofloze moment, gedachten van opgeven, zwart voor de ogen worden, het kwam allemaal aan ons voorbij, maar uiteindelijk hebben we het gehaald. We moeten toegeven dat Raymonde verreweg meer ervaring had en wij geen partij voor hem waren, maar hij was verrast dat we het zonder van de fiets afvallen gehaald hadden en de pilsjes smaakten goddelijk toen we eenmaal meer dood dan levend boven waren.

Donderdag was onze laatste werkdag in Colombia wat dus afscheid nemen betekende van onze collega’s. Uiteraard kregen wij als fijne collega’s een afscheidstaart en werden er liedjes voor ons gezongen. ‘s Avonds vertrokken we met Jordy naar Medellin met de bus, hier gingen we slapen bij de moeder van onze collega. Aangekomen kwamen we in een heus Colombiaans gezinnetje terecht welke ongekend gastvriendelijk was en waar een kamer met drie bedden voor ons klaar stond. Later die avond was er nog een kleine verassing voor ons, want waar we in Bogota te laat waren om kaarten te kopen voor het concert van Juannes (de nationale volksheld van Colombia), bleek hij hier een gratis optreden te verzorgen. Dit leek ons een geschenk uit de hemel en we besloten de avond in te wijden met een paar pilsjes in de kroeg en later die kant op te gaan. Echter zagen we ineens Juannes op groot scherm een live interview geven met 150.000 mensen op de achtergrond. Dit was voor ons het moment om snel richting het concert te gaan.

Aangekomen bleek dat er minstens een rij stond van 50.000 mensen. Wij deden net of we het niet snapten en liepen langs de rij, waar we wonder boven wonder naar binnen glipten en no-time het terrein op kwaemn. Na 2 controles vroegen ze ons bij de derde om kaartjes, maar deze hadden we niet omdat we niet in de rij hadden gestaan…. En het was toch gratis? Na een korte discussie en vermeld te hebben dat we deze bij de eerste controle al weggegooid hadden werd dit maar geaccepteerd en stonden we op het terrein (kleine 4 uur bespaart). De sfeer was goed, de mensenmassa was enorm (lees HUGE), alcohol was er niet en toiletten te weinig. Het podium konden we niet zien en Juannes evenmin, want er stonden 1500000 man voor ons en de andere helft achter. Bij het horen van de eerste noten van Juannes verlieten wij het terrein alweer waarna we het evenement in de kroeg verder aanschouwden. Vanaf tv lijkt een concert met 300.000 mensen leuker dan het daadwerkelijk is en de keus voor de kroeg was in deze de juiste. Het werd een te gekke avond tot in de vroege uurtjes. De volgende dag hebben we onze vriend Chris opgezocht en zijn we met hem naar de kerstverlichting bij de rivier wezen kijken. Werkelijk UNBELIEVABLE wat ze hier met licht kunnen, ik denk dat de foto’s voor zich spreken, hierna zijn we gaan stappen in Rio Negro wat weer super was!

Na zondag te zijn teruggekeerd (na een 10 uur lange busrit) en Jordy op het vliegtuig te hebben gezet, stond maandag alweer het vertrek naar Cartagena voor de boeg. Het zou uiteindelijk een busrit worden van 23 uur (heerlijk achter elkaar gepland). Gelukkig heeft de aguardiente ons tijdens deze reis goed begeleid en de reis proberen te verlichten (we waren letterlijk zingende engeltjes in de bus, wat niet iedereen op prijs stelde ;)). De aankomst in Cartagena was warm en wederom stelde de loney planet ons niet te leur gezien de hotel keuze. Na aangekomen te zijn en direct voor de volgende dag een trip naar Islas de Rosario geboekt te hebben, besloten we wat te gaan eten en de oude stad te bezoeken. We lopen de oude stad nog niet binnen en horen we ineens iemand onze namen roepen. Onze populariteit reikt ver, heel ver, maar we waren toch 1200 km van onze thuisbasis. Wat bleek nu, Ton (financieel directeur) was er met de hele familie vakantie aan het vieren en een uitnodiging om deze avond met hun te delen sloegen we uiteraard niet in de wind. Na verscheidende biertjes en een fles rum zijn we met zijn dochter en zoon een uitgaansgelegenheid ingedoken.

De volgende dag was het vroeg uit de veren voor het bezoeken van Islas de Rosario. Opstaan viel zwaar en eenmaal op de boot bleek de golfslag behoorlijk te zijn, waarna ik het nodig vond om “de vissen te gaan voeren”. Bij Islas de Rosario hebben we genoten van de schone eilandengroep, gesnorkeld en gewoon genoten van het gigantische mooi panorama en het lekkere weer.
Me kerstavond vonden we het tijd om goed te stappen, maar helaas dacht de gemiddelde Colombiaan hier anders over want de stad was kort gezegd uitgestorven, het blijkt namelijk een familieaangelegenheid te zijn. Dus vroeg op bed en onze eerste echte stranddag stond dan eindelijk gepland. Boca Grande moest het strand zijn en dat was ook zeker zo. Eenmaal aangekomen op het strand werden strandstoelen geregeld, biertjes en cocktails gebracht, krabbetjes gegeten en massages ontvangen…. we lagen werkelijk als koningen op het strand van Cartagena, dit hadden we ook wel verdiend na luttele maanden afzien in het drukke en hectische leven van Bogota;).

Waar het uitgaan de vorige avond ontbrak bleek al snel dat deze avond heel anders zou worden. Nog voor het arriveren in de oude stad hadden twee dames zichzelf al uitgenodigd om met ons te feesten. Dit klonk onszelf ook niet verkeerd in de oren, we streken over ons hart en we aanvaarden de uitnodiging. Een te gekke avond volgde met veel dans en flessen rum. Tot in de vroege uurtjes gingen de voetjes van de vloer en bij het sluiten van de club was het ook voor ons tijd om af te druipen met ons flesje rum onder de arm.

De dag die volgde stond ons vertrek alweer gepland, alhoewel deze slechts 4 nachten inhielden. We reisden van Cartagena naar een andere badplaats bij uitstek, Santa Marta. Ons Hotel hadden we geboekt in het wat later zou blijken idyllische plaatsje Taganga. Door een ietwat laat vertrek kwamen we uiteindelijk na 5 uur aan in ons donker hotel in Taganga. De stroom was uitgevallen dus alles was verlicht met kaarsen (zeer romantische met Veldman ;)), maar het zag er werkelijk spectaculair uit. Deze avond slechts iets gegeten en vroeg het bed in. Na het wakker worden de volgende ochtend en het open doen van de ramen, waren we getuige van een uitzicht over een gigantisch mooie baai tussen twee bergen, I LIKEEEEE.

In Taganga heb je echt het gevoel dat de tijd heeft stilgestaan en is een oord om te relaxen en bij te komen op mooie strandjes en hangen in barretjes, kortom genieten. Tevens is Taganga de duikplaats van Colombia en op iedere hoek zit wel een duikschooltje. Na bij 5 duikscholen geïnformeerd te hebben en de uitrusting geïnspecteerd te hebben, de beste uitgekozen en geboekt. Die middag direct al vertrokken voor twee duiken in het Nacional Parque Tyrona. Na de uitrusting klaargemaakt te hebben zijn we met de boot vertrokken. Er stond een enorme golfslag en het zouden duiken worden met zeer sterke stroming. Onze instructeur zei dat alle divemasters altijd zeggen dat deze plekken de mooiste zijn maar wel alleen voor advanced duikers (en laten we dat nou toevallig zijn). Eenmaal in het water voelde alles weer vertrouwd en daalden we snel af langs het rif naar 28 meter. Daar hoefden we weinig meer te doen en alleen te genieten van de pracht en praal van de onderwaterwereld want de stroming deed zijn werk wel. Waar het water in Cartagena heerlijk warm was, was het water hier werkelijk freezing cold, dit kwam door een koude golfstroom die hier langs stroomt. gelukkig hadden we wetsuits aan die poogden ons warm te houden …

Onze duikinstructeur was een toffe gast die we ‘s avonds op het strand weer tegenkwamen. Met hem de hele avond biertjes gedronken waarna we in club white de avond tot een eind brachten. Na het ontwaken hebben we een beetje rondgeslenterd en heerlijke fruitshakes van tropische vruchten voor weinig gedronken (A). Tijdens de lunch hebben we ons een trip naar Nacional Parque Tyrona laten aansmeren en bij het betalen werd het tijd om te pinnen.Na navraag waar de pinautomaat was bleek deze niet in het dropje aanwezig te zijn. Dit betekende dat we naar Santa Marta moesten en we hadden nog NET genoeg geld voor de Taxi, anders hadden we vast gezeten.
We wisten dat een paar vriendinnen uit Bogota ook in Santa Marta zouden zitten, dus na een telefoontje met hun afgesproken op het strand van El Rodadero. Een perfect strand waar heel toeristisch Santa Marta op het strand met rum of aguardiente zit te feesten, overal staan bandjes te spelen, weer een nieuwe ervaring rijker. Om 12 uur werd het strand door de politie leeggeruimd waarna we discotheek Dejavu betraden. Hier ging het feestgedruis verder en dat we vroeg wilden vertrekken werd niet geaccepteerd, want onze tocht van morgen zou volgens hen slechts een LICHTE wandeling zijn, welke ook in mindere status goed te doen was. Zo gezegd zo gedaan en rond half 5 lagen we pas op bed om vervolgens om 7 uur opgehaald te worden.

Wij werden met 4 wekkers nog net op tijd wakker en het busje haalde ons inderdaad op (ja in Colombia hoef je daar niet altijd van uit te gaan dat afspraken worden nagekomen ;)). Onderweg viel mij de hotdog of iets anders van de avond ervoor….. zwaar waarna ik deze tijdens een pitstop geloosd had. Even later was William ook aan de beurt bij het proeven van gekochte yoghurt. Bij het begin van de trip voelden we ons zwaar belabberd en flesjes Gatorade zouden ons er bovenop moeten brengen. Goed spul dat Gatorade, voor we het wisten liepen we al zingend door de Jungle. Een voorbij zwevende aap werd gesignaleerd en een tocht van 2,5 uur kon beginnen. Met 35 graden en een luchtvochtigheid van bijna 100% hield zelfd de Gatorade ons ook niet lang in topconditie. Een superzware tocht over glibberige paden midden door de jungle was niet volgens de beloftes van de avond ervoor;). Het was de moeite waard want uiteindelijk werden we beloond met Cast Away (voor William Kots Away:P) achtige stranden aan een azur blauwe zee met gigantisch golven. Hier de dag op het strand overleefd en aan het eind van de dag ging het weer goed met de lichamelijke conditie. Gelukkig maar, want we moesten ook nog terug en het werd al donker, hoogtepuntje was dat ik gelukkig mijn 50% deet antimuggen middel had meegenomen.

30 december was de tijd om terug te reizen naar Cartagena om ons op te laden voor oud & nieuw. Zoals al eerder vermeld was het leven op het strand Sencilla. Op 31 december 6 uur hebben we op het strand met een aantal Colombiaansen en een flesje aguardiente oud & nieuw Nederlandse tijd gevierd en even met paps en mams gebeld. Daarna gingen we eten in de oude stad waar alle restaurants tafels midden op de straten hadden gezet om te dineren, alles in het wit, echt super mooi. Na het vuurwerk gelokaliseerd te hebben, even voor twaalf een goed plekje uitgezocht, met als resultaat het mooiste en spectaculairste vuurwerk wat we ooit gezien hadden. Na twaalven een club opgezocht waar het nieuwe jaar goed werd ingewijd. Op 1 januari was iedereen vrij wat op het strand duidelijk merkbaar was, het zag er letterlijk zwart van de mensen (negers), want IEDEREEN is natuurlijk vrij op 1 januari. Het was dus goed opletten op je spullen ;).

Onze laatste dag van de vakantie besloten om op aanraden een ander strand op te zoeken. Eenmaal aangekomen zag dit er prima uit, bij het informeren naar prijzen voor de strandbedden zakte ons de moed in de ….slippers. Entonces…. terug naar ons oude vertrouwde strand Boca Grande. Door laat daar aan te komen vertelde onze vaste leverancier (amigo) van stoelen dat alles bezet was, maar hij had nog wel andere bedden. Wij vonden het prima en even later werd er door 2 man een enorm 2 persoonsframe gebracht waarna 2 matrassen volgden…, wij verbaasd net zoals alle mensen om ons heen. Onze status veranderde hier van koningen naar goden…(A)

3 januari na een ontbijt moesten we toch echt de bus terug nemen naar Bogota. Na een lange reis arriveerden we 4 januari ’s ochtends in ons appartement (22 uur). We moesten voor het eerst sinds tijden zelf wassen en waren het kennelijk nog niet verleerd, binnen no-time waren drie wasjes gedraaid en hingen al onze kleren te drogen voor het vertrek uit Colombia op 5 januari. Die middag nog even bij onze Spaanse lerares langsgegaan om afscheid te nemen. ’s Avonds nog één keer heerlijk gegeten en onze laatste biertjes in de Irish pub gedronken. Na onze koffers ’s ochtends te hebben ingepakt nog even langs kantoor gegaan om wat zaken af te geven en de laatste dingetjes te regelen. Een bakje koffie bij de Juan Valdez was de afsluiting en maarliefst 2 taxi’s brachten ons en onze 4 koffers naar onze vlucht naar Curaçao. Voor de afwisseling werden we deze keer wel opgehaald ;), een auto was geregeld en ook het appartement zag er prima uit.

Tijd om ervan te genieten en te acclimatiseren was er niet, want voor onze opdracht hier moesten we iemand interviewen die op Aruba zat. Dus een vlucht naar Aruba was voor ons geregeld en de volgende ochtend zouden we voor 5 dagen naar Aruba vliegen. Broertjes en zusje lief + waren ook allemaal “toevallig” op het eiland vakantie aan het vieren dus bekenden genoeg en de verrassing voor hun was groot, want op Jordy na wist niemand van iets. Naast de interviews heerlijk in het zwembad en op het strand gelegen en zijn we nog een middag op pad geweest met de catamaran van Jordy en goed gestapt met de fam + emilios.. Zaterdag werd op Aruba het carnaval seizoen geopend wat een spectaculair evenement op zich is en heerlijk te vieren is in korte broek.

Inmiddels zijn we weer aangekomen in Curaçao. Wel is het leven, het feesten en zijn de mensen vergeleken met Colombia helaas anders en dit was zeker niet onze keuze, maar we mogen natuurlijk absoluut niet klagen dat we nog hier mogen zitten. In curaçao zullen we ook zeker gaan genieten en deze 1,5 maand zullen wederom mooi worden. Terug gaan naar Colombia is er even niet bij, maar…..
It´s better to leave wanting more than wishing to go back home!

Machiel